Sunday 24 August 2014

ஆசைக்கவிதைகள் - 94


பெண்: வெட்டுக்குளத்துக்கு போனேண்டி!
வேட்டையாட வந்தாண்டி! 
பட்டென்றே மனம் போச்சிதடி! 
குதிரை மேலேஏ வந்தாண்டி!
குமரிஎனை கண்டாண்டி
நிலை குலைந்து போனாண்டி!

                                                                                       -  நாட்டுப்பாடல் (ஈழம்)
                                                                                -  (பண்டிதர் மு ஆறுமுகன் நாட்டுப்பாடல் தேட்டத்திலிருந்து)

Saturday 23 August 2014

குறள் அமுது - (94)

குறள்:
“சிதைவுஇடத்து ஒல்கார் உரவோர் புதையம்பின்
பட்டுப் பாடுஊன்றும் களிறு”                                   - 597

பொருள்:
உடம்பில் அம்புபட்டு வருந்தும் யானை அதனைத் தாங்கி நிற்றல் போல அறிஞர் அழிவு வந்த போதும் தம் செயலில் தளரமாட்டார்.

விளக்கம்:
யாரை ஊக்கமுடையவர் எனச்சொல்லலாம்? ஊக்கமுடையவர் அழிவு வந்தால் தளர்ந்து போவரா? போன்ற கேள்விகளுக்கு இத்திருக்குறள் விடை தருகிறது. அத்துடன் இக்குறள் புதையம்பு என்றோர் அழகிய தமிழ்ச்சொல்லைத் சொல்கிறது. புதைத்தல் என்பது = ஒன்றை மறைத்தலாகும். சேற்றால் ஆன குழியுள் வீழ்பவை அமிழ்ந்து மறைந்து போவதால் அதற்கு புதைகுழி என்று பெயர். அம்புகள் தைத்து அவற்றுள் புதைதல் புதையம்பு எனப்படும். 

காட்டில் வாழும் யானைக்கூட்டத்தை ஒரு யானை தலைமை தாங்கி வழிநடத்தும். அந்த யானை எத்தகைய இடர் வந்தாலும் அவற்றை எதிர்த்து நின்று யானைக்கூட்டத்தைக் காக்கும். தலைமைதாங்கும் யானை வேடர் எய்யும் அம்புகள் தைத்து தைத்து புதையம்பினுள் புதைந்தாலும் அம்புகள் தைத்த வேதனையையும் பொருட்படுத்தாது, தனது உயிரையும் ஒரு பொருட்டாக மதிக்காது தான் தலைமைதாங்கிய யானைக் கூட்டத்தை வேடர்களிடம் இருந்து காப்பதற்கு துணிந்து நின்று போராடும்.

அதுபோல் அறிஞர்கள் [உரவோர்] தாம் செய்ய நினைத்த செயலை செய்து முடிக்கும் வரை என்ன இடர்வந்தாலும் தளர்வு அடையாது அதனைச் செய்துமுடிப்பர். அத்தகையோரை நாம் ஊக்கமுடையவர் என்று சொல்லலாம். ஊக்கம் இல்லாதோர் தாம் செய்யத்தொடங்கிய வேலையை, படிப்பை, செயலை இடைநடுவே செய்யாது விடுவர். ஆனால் ஊக்கம் உடையோர் தமக்கு - தம்முயிருக்கு அழிவு வந்தாலும் எடுத்த வேலையைத் தொடர்ந்து செய்து முடித்து வெற்றி காண்பர்.

Monday 18 August 2014

பண்டிதர் மு ஆறுமுகன் அவர்களின் நூற்றாண்டு விழா



புங்குடுதீவின் முதற்பண்டிதர் என்ற பெருமைக்குரிய 
பண்டிதர் மு ஆறுமுகன் அவர்களின் நூற்றாண்டுவிழாவுக்கு 
வருகை தந்து சிறப்பிக்குமாறு
 உறவினரையும், நண்பர்களையும், 
அவரிடம் கல்விகற்ற மாணவர்களையும், 
யாழ் தீவுப்பகுதி மக்களையும் 
அன்புடன் அழைக்கிறோம்


Saturday 16 August 2014

இறைவன் ஆராய்ந்த அன்புவாழ்க்கை

அது தமிழர் வாழ்வு நெறி
எழுதியவர் பண்டிதர் மு ஆறுமுகன்
[ஈழகேசரி - 1940]


தமிழர்களின் அன்பு வாழ்வினைப் பற்றி சங்க இலக்கியங்கள் விமர்சிக்கின்றன. அவை தமிழ் என்ன சொல்லியுளது, “தமிழ் நுதலிற்றோ” எனின் “தமிழ் நுதலிற்று” என்பர். நுதலிற்றோ - சொல்லுதல், நுதலிற்று - சொன்னது. தமிழ் என்றால் அன்பு என்று பொருள். எனவே சங்க இலக்கியம் அன்பை ஆராய்ந்தது.

அன்புசிவம் இரண்டு என்பர் அறிவிலார்
அன்புசிவம் என்பது யாரும் அறிகிளார்
அன்புசிவம் எனப தாரும் அறிந்தபின்
 அன்பே சிவமாய் அமர்ந் திருந்தாரே”

தமிழை ஆராய்ந்து ஆராய்ந்து கொண்டு போக, அன்புதான் சிவமாக - சிவந்தான் அன்பாக அமர்ந்துள்ளதை அறிந்து கொண்டார்கள் என்க. அன்பு வாழ்க்கையை வாழ்ந்தார்கள். 

சங்க இலக்கியங்களிலே பேசப்படுவன உலகியல். உலகம் வாழ்த்த வாழவேண்டிய சீரிய நெறிகளே. சங்க இலக்கியங்கள் போற்றப்படக் காரணமும் உலகியல் நெறிகளில் அதியுயர்ந்த - அன்பு வாழ்வினை - இன்புற இல்லற உலகியலில் பொருத்திக் கூறுவதனாலேயே. 

சங்க இலக்கியங்கள் பகரும் அன்புக் காதற்காட்சியைப் பாருங்கள். அழகிய இளநங்கை தன் வீட்டினுள் நடந்தாள். அவள் நடப்பதைக் கண்ட அவளுடைய அருமைத் தந்தை மகளுடைய பாதங்கள் நிலத்திலே தோய்ந்து நடக்கப் பொறுக்கமாட்டாது, 
“எவனடி குறுமகள் இயங்குதி என்னும்”
‘என் அழகு மகளே! ஏன் நடக்கிறாய்! பூமியில் பாதம் படாமல் - நடந்து திரியாமல் மெத்தையில் இரு!’ என உறுமுகிறான்.

அவளோ,
யாக்கைக்கு உயிரியைந்தன்ன துவரா நட்பில்
இருதலைப் புள்ளின் ஓருயிரம்மே”
என்கிறாள்.

உயிரம் - உயிரினை உடையோம் என்று பொருள். உயிர(ம்)மே - ‘ஏ’காரம் ஈற்றசை. உயிரோமாயுள்ளோம் என்றவாறு. ஒரு நாள் அவள் உடன் போய்விட்டாள் - காதலித்தவனுடன் போய்விட்டாள். 

தோழி சிற்றன்னை ஓடித்தேடுகிறாள்.
"என்மகள் ஒருத்தியும் பிறள் மகன் ஒருவனுந்
தம்முளே புணர்ந்த தாமறி காட்சியர்
அன்னார் இருவரைக் காணிரோ பெரும!
என வழியில் வருவோரை உசாவுகிறாள் - வினாவுகிறாள்.

அந்தணர் சொல்கிறார்
“காணோமல்லேம் கண்டனம் கடத்திடை
ஆணெழில் விடலையொடு அருஞ்சுரம் முன்னிய
மாணெழில் கற்பின் தாயிர் நீர் போறிர்…….
ஏழ்புணர் இன்னிசை முரல்பவர்க் கல்லதை
யாழுளே பிறப்பினும் யாட்கவைதாமென் செய்யும்
சூழுங்கால் நும்மகள் நுமக்கும் ஆங்கனையளே….
சிறந்தானை வழிபடீஇச் சென்றனள்
அறந்தலைப் பிரியா ஆறுமற்றதுவே”
அவர்கள் இருவரும் ஒன்றாய்ப் போனது சரி. அது தர்மம் தலைப்பிரியாத தமிழர் வாழ்வு நெறி. நீர் இனிக் கவலையின்றிப் போகலாம் என்கிறார் அந்தணர்.

அவர்களுக்கு திருமணமும் முடிந்தது. அவளின் காதற்கணவன் பொருள் தேடிச் செல்கின்றான். அவன் சென்றதும் அவள் வீட்டில் இருந்து அழுதாளாம். அவள் மனதால் அழவில்லை. கண்ணால் அருவியாக நீர் பாய அழுதவள். தன்னைத் தானே கேட்கிறாள். இல்லை தனது கண்ணை முன்னிலைப் படுத்திக் கேட்கிறாள்.

“கண் தாம் கலுழ்வது எவன் கொலோ
தண்டா நோய் தான்காட்ட யான்கண்டது”

அவள் தனது கண்ணைக் கேட்டது வள்ளுவதேவரின் காதுக்குக் கேட்டு அவர் பாடிவைத்துள்ளார். அவளது கண்தான் காதலனை அவளுக்குக் காட்டியது. கண்ணே! நீ ஏன் அழுகிறாய்? நீ தானே அவரைக் காட்டித் தந்தாய். நீ காட்ட நான் கண்டேனே ஒழிய, நான் காட்ட நீ காணவில்லையே!  காதலரைக் காட்டித் தந்த நீ அழுவானேன் என்று கேட்டாளாம். அப்படித் தன் கண்ணைக் கேட்டு அழுதவள் இரண்டொரு நாளில் மனந்தேறிவிட்டாள்.

கணவன் பொருள் தேடி பாலை நிலத்தைக் கடந்து போகின்றானே. நெருப்பாக ஆதவன் கொழுத்துகிறானே. அவன் போகும் வழியில் பருக்கைக் கற்கள் தழல் போலச் சிவந்து தீயைக் கனல்கின்றனவே. அந்தக் கற்கள் பூ மொட்டுகள் போல இருக்கவேண்டும். பாலை நில வெப்பம் நீக்கி வானம் மேகந்தவழ வேண்டும். நிலம் குளிர வேண்டும். தன் காதலன், முட்டின்றி அவ்வழியேக வேண்டும் என மழைதரும் செல்வனாகிய சூரிய தேவனை, அன்பு இன்னதென உணர்ந்த - அன்பு மயமாய் வாழப்பழகிய தலைவி வேண்டுகிறாள்.

பருக்கைக் கற்கள் மலர் மொட்டுக்கள் - இல்லை தேன் நிரம்பிய மொட்டுக்கள் போலக் குழைந்து குளிர்ந்துவிடுகின்றன. முகில்கள் சூழ்ந்து மழைத் துளிகள் சொட்டுகின்றன. நிலம் துவண்டு கசிந்து பாதம் பதியக்கூடிய மெதுமையடைகின்றன. அவளது அன்பு ஆதவனிலும் பூமியிலும் வானத்திலும் தெய்வீகமாய்ப் பரவுகிறது. அதனை அநுபவிக்கும் தலைவன் துன்பம் நீங்கி அன்பில் மிதந்து கொண்டு போய்ப் பொருள் தேடி மீள்கின்றான். 

இது சங்கச் சான்றோர் வடித்த அன்புச் செய்யுள். இதனை கால - நேர - தூரங்கடந்த இறைவன் - சங்கப் புலவனாக இருந்து ஆராய்ந்தார். இதனை மணிவாசகர்

“சிறைவான் புனல் தில்லைச் சிற்றம்பலத்தும் 
என் சிந்தையுள்ளும்
உறைவான், உயர் மதில்க் கூடலின் ஆய்ந்த 
ஓண் தீந்தமிழின் துறை” 
என்கின்றார். 

தமிழ் மக்களின் வாழ்வு நெறியை - அன்பு வாழ்க்கையை இறைவன் ஆராய்ந்து சொக்கி மெலிந்து போனாராம்.
இனிதே,
தமிழரசி

Friday 1 August 2014

தென்கயிலை மலை வள்ளலே!

திருக்கோணேஸ்வர நாதர்
வணக்கப் பாமலர்                   
             - இயற்றியவர் பண்டிதர் மு ஆறுமுகன் - [எனது தந்தை]            

பொன்னழகி யாடக சவுந்தரி குளக்கோட்டன்
      பூசித் துவந்த பெருமான்
போகர்முதல் முனிவோர்கள் ஆகம விதிப்படி
      போற்றிசைப் பார்க ளென்றும்
அன்னமென் நடையம்மை வாமபாகம் மருவ
      அரியபத் மாசனத் தில்
அரியய னடிதொழ நவரத்ன பீடத்
      தமர்தருளு கோணா சலர்
அன்னைகைகசி லிங்கம் அரிசிமா விற்செய்து
      அர்ச்சித்த தற் குவந்து
அரியதிசை பத்தாண்ட இராவணே சனைமக
      னாகவீந் தருளு மையர்
தென்மொழித் தமிழ்மக்கள் உன்பத மடைக்கலம்
      செய்யபொற் றாள்துதித் தோம்
செல்வமுங் கல்வியும் நல்லரசு மீந்தருள்
      தென்கயிலை மலை வள்ளலே
இனிதே,
தமிழரசி.